- 19:38مراکش جایگاه خود را به عنوان یک بازار استراتژیک برای آرژانتین تثبیت می‌کند
- 17:06ارتش ایران: سامانه‌های دفاعی ما نقشه‌های دشمن را نقش بر آب کردند و واشنگتن در این تجاوز همدست است
- 16:45کارشناس سیاسی فرانسوی: «به لطف اعلیحضرت پادشاه، مراکش به کشوری ضروری در صحنه بین‌المللی تبدیل شده است»
- 16:13بروکسل به دنبال تقویت روابط با مراکش از طریق توافق جدید مهاجرت است
- 15:22رهبر حزب وکس اسپانیا نسبت به «مسابقه تسلیحاتی خطرناک» به رهبری مراکش با حمایت ایالات متحده هشدار می‌دهد
- 12:54تراژدی ویتنام: ۳۸ کشته در غرق شدن کشتی کروز خلیج هالونگ
- 12:31ایلان ماسک از اپلیکیشن Babygrow برای ارائه محتوای ایمن برای کودکان با استفاده از هوش مصنوعی خبر داد
- 11:19شاخص آزادی ۲۰۲۵: مراکش در صدر کشورهای شمال آفریقا
- 10:45ترامپ با وجود تردیدهای مداوم، همچنان اصرار دارد: «سایت‌های هسته‌ای ایران نابود شده‌اند»
ما را در فیس‌بوک دنبال کنید
پیروزی ملی شدن نفت ایران بر امپریالیسم غربی
صنعت نفت ایران به دلیل جنبشی در مجلس ایران برای به دست گرفتن کنترل صنعت نفت که تحت سلطه منافع خارجی بود و توسط شرکت های خصوصی اداره می شد، ملی شد.
محمد مصدق، نخست‌وزیر آینده ایران و نماینده جبهه ملی در مجلس ایران، جنبشی را رهبری کرد که منجر به تأسیس حکومتی دموکراتیک و پیگیری حاکمیت ملی ایران شد.
طمع قدرت های غربی به نفت ایران
شرکت های غربی از زمانی که استخراج نفت از نظر فنی و مالی امکان پذیر شد، در استخراج نفت ایران و سایر کشورهای خاورمیانه مشارکت داشتند.
این جنبش به دنبال قطع دستان بریتانیایی بود که از نفت ایران بهره برداری می کرد و بخش ناچیزی را به کشور باز می گرداند.
ملی کردن صنعت نفت واکنشی بود به امتیازات زیر که ایران به قدرت‌های خارجی داده بود: امتیاز رویتر در سال 1872، امتیاز دارسی، قرارداد 1933 بین دولت ایران و AIOC، و قرارداد گاز-گلشاییان.
از سال 1949 به بعد، تمایل به ملی شدن صنعت نفت ایران افزایش یافت. در سال 1949 مجلس برنامه اول توسعه (55-1948) را تصویب کرد که توسعه همه جانبه کشاورزی و صنعتی کشور را خواستار شد. سازمان طرح برای اجرای برنامه ایجاد شد که قرار بود بخش عمده ای از درآمدهای نفتی تامین شود. با این حال، ایرانیان آگاه سیاسی می‌دانستند که دولت بریتانیا درآمد بیشتری از مالیات بر صاحب امتیاز، شرکت نفت انگلیس و ایران (AIOC - شرکت نفت انگلیس و ایران سابق) به دست می‌آورد تا اینکه دولت ایران از حق امتیاز به دست می‌آورد. مسئله نفت در انتخابات مجلس در سال 1949 برجسته شد و ملی گرایان در مجلس جدید مصمم به مذاکره مجدد در مورد توافقنامه AIOC بودند. در نوامبر 1950، کمیته نفتی مجلس به ریاست مصدق، پیش نویس توافقنامه ای را رد کرد که در آن، AIOC شرایط کمی بهبود یافته را به دولت پیشنهاد کرده بود.
هنگامی که AIOC سرانجام در فوریه 1951 پنجاه و پنجاه سهم سود را پیشنهاد داد، احساسات برای ملی شدن صنعت نفت گسترده شده بود.