Donald Trump verzwakt historische bondgenootschappen en hertekent het Amerikaanse buitenlandse beleid

Sinds zijn terugkeer in het Witte Huis heeft Donald Trump een grote verschuiving in de Amerikaanse diplomatie teweeggebracht, de historische bondgenootschappen van de Verenigde Staten ter discussie gesteld en de fundamenten van de internationale orde die sinds 1945 is gevestigd, aan het wankelen gebracht. Door openlijk zijn intentie uit te spreken om de Amerikaanse militaire aanwezigheid in Europa te verminderen en door zijn kritiek op traditionele partners zoals Duitsland en Frankrijk te vergroten, heeft hij schokgolven door de westerse buitenlandpolitieke kringen gestuurd.

Trumps buitenlandse beleid kenmerkt zich door onvoorspelbaarheid. Hoewel hij zijn wens heeft uitgesproken om de conflicten in Oekraïne en Gaza snel te beëindigen, is er geen concrete vooruitgang geboekt. Tijdens een ontmoeting met Volodymyr Zelensky ging de Amerikaanse president zelfs zo ver dat hij Oekraïne valselijk beschuldigde van verantwoordelijkheid voor de oorlog, waarmee hij de westerse solidariteit ten aanzien van de Russische agressie in twijfel trok.

Dit klimaat van wantrouwen wordt versterkt door Trumps aanvallen op internationale instellingen. Onder leiding van zijn minister van Buitenlandse Zaken, Marco Rubio, heeft het ministerie van Buitenlandse Zaken aanzienlijke budgettaire en structurele bezuinigingen ondergaan. De Verenigde Staten hebben zich teruggetrokken uit de Wereldgezondheidsorganisatie en het Klimaatakkoord van Parijs, en hun bijdragen aan verschillende VN-organisaties opgeschort, wat een openlijke terugtrekking uit het multilateralisme illustreert.

De programma's van het Amerikaanse Agentschap voor Internationale Ontwikkeling (USAID), een strategisch instrument van Amerikaanse humanitaire invloed, zijn bevroren, wat de bezorgdheid onder Amerikaanse partners over de duurzaamheid van ontwikkelingshulp aanwakkert.

Bovendien blijven Trumps uitgesproken geopolitieke ambities verrassen. Door de annexatie van Groenland of het herwinnen van de controle over het Panamakanaal te noemen, voedt hij verwarring over de ware doelstellingen van de Amerikaanse diplomatie. Hoewel deze uitspraken waarschijnlijk niet zullen slagen, dragen ze bij aan een beeld van instabiliteit dat bondgenoten vervreemdt en het wantrouwen tegenover tegenstanders versterkt.

In deze context vragen steeds meer waarnemers zich af: zijn de Verenigde Staten nog steeds een betrouwbare garant voor collectieve veiligheid en wereldorde, of is het nu nodig om een ​​nieuw internationaal evenwicht te heroverwegen zonder de zekerheid van Amerikaanse steun?