Marokko's strategische stilzwijgen in het licht van het Israëlisch-Iraanse conflict is intrigerend

Hoewel de militaire escalatie tussen Israël en Iran de internationale aandacht opeist, valt een belangrijke speler in het Middellandse Zeegebied op door zijn stilzwijgen: Marokko. Rabat, hoewel sinds 2020 betrokken bij een officiële normalisatie met Tel Aviv, heeft ervoor gekozen niet publiekelijk te reageren op de laatste ontwikkelingen in het conflict. Deze keuze roept vragen op, maar maakt deel uit van een zorgvuldig overwogen diplomatieke aanpak.

Deze schijnbare stilte weerspiegelt in feite een houding van strategische voorzichtigheid. Het Marokkaanse buitenlandse beleid is evenwichtig, pragmatisch en zorgt ervoor dat de regionale en internationale evenwichten die de stabiliteit waarborgen, niet in gevaar worden gebracht. Hoewel het koninkrijk Cherifian zijn banden met Israël heeft versterkt, met name op technologisch en veiligheidsgebied, heeft het zich onthouden van elke betrokkenheid bij de gewapende spanningen die het Midden-Oosten teisteren. Er is geen sprake van een expliciete militaire alliantie of een krachtige verklaring: Rabat handhaaft een beleid van afgemeten neutraliteit.

Regionaal gezien vormt Iran – hoewel het onderwerp van langdurige Marokkaanse grieven, met name vanwege beschuldigingen over Hezbollahs steun aan het Polisariofront – geen directe bedreiging voor de nationale veiligheid van Marokko. Een frontale confrontatie met Teheran zou daarom geen direct strategisch voordeel opleveren en zou het risico met zich meebrengen dat de spanningen met andere regionale machten die de Islamitische Republiek na staan, toenemen.

Binnenlands moet de Marokkaanse regering ook rekening houden met een publieke opinie die gevoelig is voor de Palestijnse zaak en vaak kritisch staat tegenover toenadering tot Israël. In deze context zou elke expliciete steun aan een macht die in conflict wordt geacht met de sjiitische islam de sociale spanningen kunnen verergeren en de politieke consensus kunnen verzwakken.

Buiten de geopolitieke sfeer richt Rabat zich momenteel op binnenlandse prioriteiten: institutionele stabiliteit, economische groei, het versterken van investeringen en het verbeteren van het sociale klimaat. Dit zijn allemaal doelstellingen die in gevaar kunnen komen door een krachtig standpunt in te nemen in een ver weg en explosief conflict. Deze keuze voor stilzwijgen is daarom geen ontwijking, maar eerder een oefening in slimme diplomatie. Door te weigeren zich in het ene of het andere kamp te laten meeslepen, bevestigt Marokko zijn strategische autonomie, beschermt het zijn multidimensionale belangen en cultiveert het een imago als een verantwoordelijke regionale speler, aan de rand van de wrede polarisatie die het Midden-Oosten verscheurt.