افتتاح سفارت کنیا در رباط، آغاز دوران جدید دیپلماتیک بین دو کشور را رقم زد

دوشنبه، ۲۶ مه ۲۰۲۵، با افتتاح رسمی سفارت کنیا در رباط، نقطه عطفی نمادین در روابط مراکش و کنیا رقم خورد. این تصمیم بسیار دیپلماتیک، نویدبخش گشایش صفحه‌ای جدید بین دو کشور پس از سال‌ها سردی است که عمدتاً با اختلاف نظر در مورد مسئله صحرای مراکش مشخص می‌شود.

این نزدیکی در چارچوب بازآرایی استراتژیک دیپلماسی مراکش صورت می‌گیرد که برای گسترش حمایت آفریقا از تمامیت ارضی خود و در عین حال تحکیم مشارکت‌های دوجانبه در بخش‌های استراتژیک تلاش می‌کند. کنیا، بازیگر بانفوذ در شرق آفریقا، شریک کلیدی مراکش، چه از نظر سیاسی و چه از نظر اقتصادی، محسوب می‌شود. وزن این کشور در نهادهای منطقه‌ای و بین‌المللی، آن را به متحدی منتخب در چارچوب همکاری جنوب-جنوب که مورد حمایت رباط است، تبدیل می‌کند.

نشانه‌های مماشات ارسال شده توسط نایروبی در دو سال گذشته، زمینه را برای این نزدیکی فراهم کرده است. از جمله آنها، اعلام ویلیام روتو، رئیس جمهور کنیا، مبنی بر لغو به رسمیت شناختن شبه «SADR» اندکی پس از انتخابش، و همچنین سفر رسمی ناصر بوریطه، وزیر امور خارجه مراکش، به کنیا، نقطه عطف تعیین کننده‌ای در عادی سازی روابط دوجانبه بود.

این تغییر جایگاه کنیا در صفحه شطرنج آفریقا، رویکردی عمل‌گرایانه‌تر را نشان می‌دهد که توسط واقعیت‌های ژئوپلیتیکی و منافع اقتصادی دیکته می‌شود. مراکش، به نوبه خود، از طریق ایجاد پروژه‌هایی مانند خط لوله گاز نیجریه-مراکش، طرح سلطنتی برای توسعه اقیانوس اطلس آفریقا و تلاش‌هایش برای ثبات در ساحل و غرب آفریقا، حضور خود را در این قاره تقویت می‌کند.

افتتاح سفارت کنیا در رباط، راه را برای تقویت ملموس همکاری‌های بخشی در حوزه‌هایی مانند کشاورزی، کود، انرژی‌های تجدیدپذیر، گردشگری، آموزش عالی و امنیت، در شرایطی که آفریقا با افزایش تهدیدات تروریستی و جرایم سازمان‌یافته مواجه است، هموار می‌کند.

این گام دیپلماتیک رو به جلو همچنین می‌تواند به نزدیک شدن دیدگاه‌ها در مورد مسائل مهم منطقه‌ای، مانند اجرای منطقه تجارت آزاد قاره آفریقا، مدیریت مهاجرت یا اصلاح اتحادیه آفریقا، کمک کند.

مراکش و کنیا با فراتر رفتن از اختلافات گذشته، در حال تعامل و پویایی مبتنی بر احترام متقابل و همگرایی منافع هستند. این نزدیکی، مسیر جدیدی را در روابط آفریقایی نشان می‌دهد که از اختلافات ایدئولوژیک رها شده و بر مشارکت‌های عمل‌گرایانه و متعادل، در خدمت تقویت حاکمیت آفریقا، متمرکز است.