شرایط اضطراری اقلیمی و تنش‌های ژئوپلیتیک: سال 2024 در چهارراه

سال 2024 قرار است به عنوان گرم ترین سال ثبت شده در تاریخ ثبت شود، اما این واقعیت با آشفتگی های ژئوپلیتیکی بزرگ برخورد می کند و موضوع آب و هوا را به پس زمینه می برد. در حالی که سیاره زمین در حال تجربه امواج گرمای بی سابقه و بلایای آب و هوایی ویرانگر فزاینده است، از طوفان چیدو که مایوت را ویران کرد تا سیل های مرگبار در والنسیا، به نظر می رسد اخبار بین المللی توسط سایر شرایط اضطراری دستگیر شده است: جنگ های جاری در غزه و اوکراین، ریاضت اقتصادی، درگیری های تجاری و بی ثباتی های سیاسی که دموکراسی هایی مانند فرانسه، آلمان، کانادا و استرالیا را متزلزل می کند.

برای اولین بار، سال 2024 باید از آستانه نمادین 1.5 درجه سانتیگراد گرمایش در مقایسه با دوران پیش از صنعتی شدن فراتر رود، هدف بلندپروازانه ای که توافق پاریس تعیین کرده و اجرای آن شکننده تر از همیشه به نظر می رسد. در عین حال، رویدادهای غم انگیزی مانند آتش سوزی جنگل ها و طوفان های ویرانگر ابعاد بحران را برجسته می کند. اما، با وجود این وضعیت اضطراری آب و هوایی، صحنه جهان آشفته به نظر می رسد. درگیری های ژئوپلیتیکی توجه رهبران جهان را به خود جلب می کند و گاه بحث های آب و هوایی را به پس زمینه می کشاند.

انتخاب دونالد ترامپ در سال 2016 این روند را تشدید کرد. رئیس جمهور جمهوری خواه که با شک و تردید آشکار در مورد تغییرات آب و هوایی به قدرت رسید، تصمیم به خروج ایالات متحده از توافق پاریس گرفت و باعث قهقرایی دیپلماتیک در همکاری جهانی علیه گرمایش جهانی شد. این تصمیم، که یک سال بعد اجرایی شد، آینده تعامل بین‌المللی را در ابهام قرار داد زیرا آمریکا به سمت سیاست‌های انرژی متمرکز بر سوخت‌های فسیلی سوق یافت.

به نظر می رسد وضعیت کنونی سال 2024 به خصوص سختی را پیش بینی می کند. این سال نوید می دهد که پیچیده ترین سال از زمان توافق پاریس باشد. لی شو، مدیر سیاست آب و هوای چین در موسسه سیاست جامعه آسیا، هشدار می دهد که از آنجایی که ما در دنیایی به طور فزاینده ای نامطمئن و متلاطم زندگی می کنیم، خطر تسریع یک مارپیچ نزولی برای جاه طلبی آب و هوا را داریم.

دانشمندان و فعالان نسبت به عدم امکان تطبیق رشد اقتصادی مبتنی بر منابع فسیلی با الزامات انتقال انرژی هشدار می دهند. اگر کشورهایی مانند چین یا اتحادیه اروپا به تلاش‌های خود برای اجرای سیاست‌های جاه‌طلبانه اقلیمی ادامه دهند، بی‌اعتمادی فزاینده به نهادهای بین‌المللی و افزایش پوپولیسم خطر کند کردن پیشرفت لازم برای محدود کردن گرمایش جهانی را به دنبال دارد.

در مواجهه با این بحران اقلیمی و این تنش های ژئوپلیتیکی، جهان خود را در یک دوراهی تعیین کننده می بیند. بدون بازگشت فوری به اقدامات اقلیمی جسورانه و تقویت همکاری جهانی، مارپیچ گرمایش می تواند برگشت ناپذیر شود. در سال 2024، این سوال دیگر این نیست که آیا وضعیت اضطراری آب و هوایی وجود دارد یا خیر، بلکه این سوال مطرح می‌شود که چگونه جامعه بین‌الملل برای پاسخگویی به این تهدید جهانی و در عین حال رویارویی با چالش‌های فزاینده ژئوپلیتیکی آن را انتخاب می‌کند.