Europese erkenning versterkt positie Marokko in Sahara-kwestie

Er waait een nieuwe diplomatieke wind door Europa ten gunste van de Marokkaanse soevereiniteit over de Sahara. Verschillende Europese hoofdsteden nemen nu een duidelijk standpunt in en steunen het Marokkaanse autonomievoorstel als een serieuze, geloofwaardige en realistische oplossing voor een aanhoudend regionaal conflict. Deze geleidelijke verschuiving weerspiegelt een groeiend besef van de legitimiteit van Marokko's standpunt en verzwakt duidelijk de separatistische these die Algerije al lang verdedigt via zijn directe steun aan het Polisariofront.

De herhaaldelijke erkenningen, hetzij expliciet, hetzij uitgedrukt in steun voor het autonomieplan onder Marokkaanse soevereiniteit, weerspiegelen de ontwikkeling van een internationale consensus die afstapt van rigide en onrealistische standpunten. Dit keerpunt maakt ook deel uit van een bredere dynamiek van herwaardering van de regionale betrekkingen door Europese staten, die nu op zoek zijn naar betrouwbare en stabiele partners in een regio die gekenmerkt wordt door veel onzekerheden. In dit opzicht profileert Marokko zich als een verantwoordelijke speler in de regio, met een evenwichtig buitenlands beleid en een groeiend respect op Afrikaans en internationaal niveau.

Deze positieve ontwikkeling beperkt zich niet tot het politieke domein, maar strekt zich ook uit tot de economische en strategische samenwerking. Verschillende Europese landen beschouwen de zuidelijke provincies inmiddels als een integraal onderdeel van het Marokkaanse grondgebied en tonen steeds meer belangstelling voor de grote ontwikkelingsprojecten die in deze regio worden uitgevoerd, met name op het gebied van hernieuwbare energie, infrastructuur en continentale integratie.

Door deze dynamiek lijkt Algerije internationaal steeds meer geïsoleerd te raken. Zijn gehechtheid aan een separatistisch project zonder wettelijke basis of steun van de bevolking in de Marokkaanse Sahara is moeilijk te verdedigen, vooral omdat het bijdraagt ​​aan het aanwakkeren van spanningen in de Maghreb en de inspanningen op het gebied van ontwikkeling en regionale integratie belemmert. De kostbare en aanhoudende steun van Algiers aan het Polisario krijgt steeds meer kritiek vanwege de schadelijke gevolgen voor de stabiliteit in de regio.

Naarmate het aantal landen dat de Marokkaanse soevereiniteit steunt toeneemt en er nieuwe diplomatieke vertegenwoordigingen worden geopend in de steden Laayoune en Dakhla, komt de internationale gemeenschap dichter bij een duurzame oplossing van dit geschil. Het autonomieplan dat Marokko in 2007 voorstelde, is dan ook de enige realistische weg naar een definitieve oplossing, die rekening houdt met de regionale veiligheid en de gedeelde ontwikkeling. Ondanks pogingen om dit te blokkeren, consolideert de dynamiek van de internationale steun voor Marokko de legitimiteit ervan en voorspelt dit een diepgaande verschuiving in het evenwicht in de richting van een rechtvaardige en duurzame uitkomst.